Het is altijd NU…maar als ik toch even een momentje terugdenk…
mijn kennismaking met Mindfulness.
Wat heeft dát in gang gezet.
In maart 2013 startte ik met een Mindfulness training.
2013; het laatste jaar van mijn moeders leven.
Een periode waarin onzekerheid en angst voor de toekomst zwaar op ons drukte.
Een periode waarin ik alle ballen probeerde hoog te houden.
En waarin ik MOEST ontspannen van mezelf! NU!
Tja,…
Toen ik startte met de Mindfulness training volgde ik netjes alle lessen.
Want ja, hard werken en mijn best doen,…dat kan ik ;-).
Het was heerlijk. Mediteren.
Even een momentje voor jezelf.
Was al langer bekend met yoga en meditatie.
Maar dit ging verder.
Niet alleen mediteren maar leren accepteren,
leren loslaten van oordelen,
leren omgaan met je eigen gedachten…
De lessen duurde maar 7 weken.
Ik keer er telkens weer naar uit.
Maar…
Daarna ging ik weer verder met mijn leven.
‘Netjes mijn oefeningen doen’ kwam er niet van.
De cursus schoof naar de achtergrond.
Weer iets ‘niet gelukt’.
Zo leek het…
De periode waarin ik zat was hectisch.
Druk. Veel zorgen. Pijn om het zien van pijn.
En angst.
Die ik onbewust met me mee droeg.
En die zwaar drukte op mijn schouders
en mijn energie niveau.
Toch overheerst vooral de herinnering
aan een warme, liefdevolle tijd.
Waarin we opgingen in het moment.
Er was rust & acceptatie.
Meestal.
We genoten van de kleine dingen.
Samen een kopje thee drinken.
En alles was goed.
Bewust van de waarde van samen zijn.
Genieten van het NU.
Zonder het te weten, waren we Mindful.
Mindfulness.
Een term die sommigen doet huiveren.
“Weer zo’n hype,…een hip woord dat je overal hoort.”
“En wat is het nou helemaal…?”
In essentie is het wat het is…
Aandacht hebben voor wat je doet.
Nu.
Elk moment.
Met je aandacht dáár zijn, waar je nu bent.
De training was voorbij.
Gaandeweg liet ik mijn frustratie, om het ‘niet oefenen’ los.
Ontdekte ik langzaam dat aandachtig zijn,
niet zit in oefeningen.
Dat je niet een moment moet kiezen
om even Mindful te gaan zitten zijn.
Nee.
Het verweeft zich met je dag.
Met alles wat je doet.
Douchen,
en de druppels op je lijf voelen kletteren.
De warmte van het water.
Het geluid van de spetters in de douchebak.
Tot in je diepste wezen zien,
hoe je dochter opgaat in het moment
terwijl ze op de trampoline springt.
Acceptatie in de file.
In de wacht rij bij de kassa.
Acceptatie van wat is…
Thee drinken,
alsof je nog nooit thee hebt gedronken.
Leven met alle zintuigen.
Voelen. Zijn. Loslaten.
Stukje bij beetje,…
Telkens een beetje meer.
Vaker.
Vanuit het vertrouwen
dat je elk moment
weer een nieuwe kans krijgt
om aandachtig te zijn.
Het heeft mij veel gebracht.
En gun het iedereen
om dit te ervaren.
Want,…
Het is altijd NU
en nooit straks!
Recente reacties