Hoe een vieze afwas jou meer verbinding brengt.

door Bij-Patries | mrt 20, 2017 | Moederschap

Communiceren vanuit kwetsbaarheid.
Soms zijn er mensen die geven je een compliment maar het voelt als een belediging.
Soms is een belediging geen belediging, maar een compliment!
En sóms iets daar tussenin en is die éne kleine opmerking het begin van iets groters.
Dat had ik, toen ik onverwachts visite kreeg van een lief familielid.
Doordat zij haar onzekerheden durfde te delen, leerde ik een belangrijke les over mezelf zijn.
Een les over communiceren vanuit kwetsbaarheid.

Help! Ik mag schrijven!
Een tijd geleden werd ik gevraagd door Eveline Ruitenberg en Ingeborg Heemskerk om een artikel te schrijven voor ‘Smoor’.
Ik was meteen enthousiast. ‘Jháá, ik mag een artikel schrijven!’
Maar al snel begon het te knijpen in mijn maag. ‘O néé, ik mag een artikel schrijven.’
Een artikel over ‘communiceren vanuit kwetsbaarheid’; iets dat ik als vanzelf doe.
Van jongs af aan. Ik zag in mijn omgeving en bij sommige vrienden, dat het motto was:
”Laat je níet kennen!!” Terwijl ik altijd dacht: “Láát je kennen!”
Maar wat is er te vertellen over iets dat ik als vanzelf doe? Wát doe ik nou eigenlijk?
Wat is dat dan ‘kwetsbaarheid’? En wat brengt het je?
Communiceren vanuit kwetsbaarheid staat voor mij gelijk aan ‘jezelf zijn’.
Jezelf te durven laten zien met heel je hart. Met je goede en minder goede kanten.
Niet perfect hoeven zijn. Een lastige! Ook voor mij hoor.
Maar als een echte perfectionist werk ik daar aan.

Moed
Er is moed voor nodig om jezelf te laten zien zoals je bent.
Geen grote heldendaden-moed. Maar zoals Brene Brown,
schrijfster van o.a. ‘De kracht van kwetsbaarheid’, het noemt:‘gewone moed’.
De moed om je masker af te zetten en te zeggen ‘Ik ben MOE!’
De moed om te zeggen ‘Ik vind het lastig om mijn kinderen op te voeden.’
De moed om te laten zien dat je fouten maakt. Of om hulp te vragen wanneer je die nodig hebt.
En ja,… soms is dat eng. Soms wordt het afgestraft.
Soms zullen er mensen zijn die niet zo voorzichtig met je omgaan.
Daarom is het belangrijk dat je dat zelf doet.

Verbinding
Je eigen kwetsbaarheid tonen is ‘zorgen voor jezelf’.
Want dan pas weet de ander wat er in je omgaat.
Dan pas is er kans op begrip, steun en hulp.
Kwetsbaarheid is dé weg naar verbinding.
Het gevoel gehoord en gezien te worden, erbij te horen, dat geeft je kracht.
Het geeft je de energie om door te gaan.
De energie om voor jezelf te zorgen.
De energie om er voor anderen te kunnen zijn.

Kwetsbaarheid binnen je gezin
Ook binnen je gezin is het belangrijk om jezelf te laten zien zoals je bent.
Vaak willen we onze gevoelens voor onze kinderen verbergen.
Vooral als het niet zo goed met ons gaat.
Maar daarmee doen we onszelf én onze kinderen tekort.
Als ouder móet je je eigen grenzen respecteren.
“Je kunt jezelf een beetje aardiger voordoen dan je je voelt; maar niet veel!”
Het is een citaat van Dr. Hiam Ginott uit het boek Liberated Parents/Liberated Children.
En het is waar.

Je kan nog zo je best doen. Maar kinderen prikken er zó doorheen.
En je houd het ook niet vol.
Als je ‘s morgens opstaat na een slapeloze nacht.
Je voelt je op dat moment beroerd maar doet alsof er niks aan de hand is.
Ondertussen zijn de kinderen gewoon  kinderen; druk, ruziënd en  aanwezig. 
De kans is groot dat je in woede bent uitgebarsten voordat het ontbijt is afgelopen.

Het is lastig. Dat zeker. Maar jij bent hun voorbeeld.
Je kinderen leren zo ook hun eigen grenzen te bewaken
en je geeft ze de kans om rekening te houden met een ander.
Natuurlijk zijn niet alle emoties en gevoelens geschikt om te delen met de kinderen.
Maar laat ze wel je échte zelf zien. Als je het even niet weet; weet het dan gewoon even niet.
Als je moe bent; ben dan gewoon even te moe.
Als je geen zin hebt om iets te doen; heb dan gewoon even geen zin.
Dat mag! Laat je kinderen zien dat je ook maar gewoon mens bent.
Een goed mens; met al je eigenschappen, kwaliteiten en onhebbelijkheden. Jij mag er zijn!

En die afwas dan?
Je vraagt jezelf inmiddels vast af “Wat heeft die vieze afwas er nou mee te maken?”
Nou ik zal het je vertellen. In ons huis is het eigenlijk altijd wel rommelig.
Met 5 rommelmakers, een konijn, een cavia en een hond in huis, wil dat wel lukken.
En ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik baal daar meestal van.
Maar ik vind het dan blijkbaar ook weer niet zó belangrijk om daar dan continu mee bezig te zijn.
Ik ben zelf een creatieve chaoot, hou van netjes maar doe nou eenmaal liever andere dingen.
Behalve dan als er visite komt. Ken je dat?

Poetsen voor je visite
De telefoon gaat; een vriendin. “Hallo? Komt het uit dat ik zo even op visite kom”?
“Ja, leuk!” denk je.
Je hangt op, kijkt rond en ineens zie je, óveral om je heen, de stapels met rommel liggen.
Die jou, net voor het telefoontje, niet opgevallen waren.
Als een waanzinnige ga je aan de slag.
Spullen op zijn plek, ondertussen de vaatwasser aan, stofzuigen, doekje over de wc.
Net op tijd val je semi-nonchalant op een stoel…
Alles is netjes…voor het oog. Pfftt…

Familie belt meestal niet van tevoren en komt gewoon binnenlopen. Heel fijn ook.
Zij zien je dus zoals je echt bent. Je hele huishouding in al haar ‘geuren en kleuren’.
Op een dag zei een familielid, die ik heel lief vind, tegen me:
“Het is zo fijn om bij jou te komen; want dan hoef ik me niet schuldig te voelen.
Als ik bij bepaalde vriendinnen kom, waar alles altijd opgeruimd, schoon en perfect gestyled is,
voel ik me schuldig; ‘Waarom kan ík dat niet’? Als ik bij jou kom, voel ik me fijn”.
Ik begon te lachen.
Dus,…eigenlijk zeg je dat het bij mij een zooitje is…
Het was de állermooiste manier waarop ze me dat had kunnen vertellen!

Doordat zij zich kwetsbaar op durfde te stellen kon er een mooi gesprek ontstaan.
Door mijn vieze afwas op het aanrecht voelden wij op dat moment verbinding.
En het bracht méér. Tot dan toe had ik mijn rommelhuis alleen bekeken vanuit schaamte.
Anderen mijn rommel te laten zien voelde als falen;
‘Ik-kan-het-niet. Ik-ben-niet-goed-genoeg. Ik-hoor-er-niet-bij’.
Nu had ik ineens een nieuwe manier om hiermee om te gaan.
Natuurlijk is het niet zo dat ik helemaal niet meer poets voor mijn visite.
Ik vind het zelf ook leuk als het netjes is. Maar het gaat vanuit een andere intentie.

Ik zie nu dat ik met het ‘poetsen voor visite’, de ander een masker voorhoud.
En als we dat allemaal doen,
lijkt het alsof iedereen in een huis woont dat er altijd uitziet als een woonmagazine.
We leggen daarmee de lat onnodig hoog voor elkaar.
Dankzij deze ene opmerking: ‘’Als ik bij jou kom, voel ik me fijn” heb ik het los durven laten.
Het heeft mij rust gebracht. Een groter gevoel van verbinding.
En het mooie is,… ik kan nu een goede daad verrichten voor een ander.
Want ik kan mensen gerust stellen.
Zorgen dat ze zich goed voelen over zichzelf en hun eigen huis.
En het énige wat ik daarvoor hoef te doen,
is mijn vieze afwas op de aanrecht laten staan.
De stofzuiger in de kast te laten.
En alles te laten liggen waar het ligt.
Laten zien dat er hier geleefd word.
En dát het dan rommelig wordt. Net als bij jou thuis.
Mijn huis mag gezien worden zoals het is.
Soms is dat netjes en soms is het ontploft.

So be it. I’m human!

   Tekst & illustratie: Patricia van der Heijden